OZAN KÖKSAL BABASINA YAZDI: SON KELAM!

Rengi yeşil,
80 hp
1581 cc
Arkadan çekiş 91 model
Tofaş…
Ben doğduğumda anahtarını beşiğime fırlatmış
Orada çaldı gönlümü…

Yeşil ormanlık alan,
Mangalın dumanı
99 yazı
Meşe veya kayının
Yaprağını kopardım.
“Hiçbir tabiat varlığının kolu kanadı koparılır mı?” dedi
Yaratılanı sever Babam Yaratandan ötürü.

Oğuz Atay babasına yazdığı mektupta
“Sen olmadıktan sonra, sana yazılan mektup ne işe yarar” diye soruyor ya hani
Çok işe yarar;
Kattığın her değere
Verdiğin her emeğe
İlmek ilmek işlediğin düstura
Bin teşekkür.
Biliyorum, buradan daha iyi bir yerdesin.

Son kelam:

Derin bir akarsuydu dile gelmeyen sözlerim
Nefesimin yetmeyeceği bir haykırıştı işittiklerim
Bir koridor köşesi, soluklanmak için,
Su içer misin diyenlere küfür-kıyamet.

Önce boğazlar yandı, sonra yürekler,
Kelimeler bitti
Akıllar, iklimlere karıştı
Yağmur oldu, toprağa ulaştı
Bir ağaç gölgesini bu kadar mı arzular insanoğlu?

Karıncalar 33 gün iskeletimi bastı,
Çölde develere selam verdim
Bir balığın solungacında seyrettim Baba seni
Emminin oltası rast geldi
Akvaryuma koydular – okyanus bana yetmezken!
Camın arkasından izlettiler – gökyüzüne sığamazken!
Bu evrendeki bu kainattaki bu cihandaki bu kozmosdaki bütün acıları, bana o camın arkasından seyrettirdiler

Sinir harbinde boğuldum,
Bu mukaddes davada şehit oldum.
Reçetemi yazan hekim, ettiği yeminden utandı.
Organlarıma hüküm veren beynim, önce ciğerimi dağladı.

Lugatınız orman kanunları gibi
Yahya Kemal’in Akıncıları yazdığı gibi
Plakta çalan eski bir Sezen gibi
Nasıl da gülüyordun baba, yüzüne vuran güneş gibi?

Ormanlar yandı Baba,
Su bastı illeri
Bir tebessüm etmiyorsun ya hani,
Ağıt yakıyor denizlaleleri.

Başımı okşarken Baba,
Seni Rabb’e emanet ettim
bir emrin olursa , buyur ederim rüyama
Muteber bir abimin dediği gibi “huzurda”
Huzurlasın, huzur buldun, huzurumuzsun.
Seni can-ı gönülden seviyoruz

Ozan