SELCAN UZUNEL İLE KARAVAN GÜNLÜKLERİ -3: SÜRPRİZ!

Bu bölümde 2. bölümün sonunda bahsettiğim SÜRPRİZ‘ den bahsedeceğim. Aslında siz sevgili Doğan Gönüllü takipçileri ve okuyucuları için bir sürprizimiz yok. Bu nedenle çok da karavan günlükleriyle alakalı olmayacak bu yazı.
Bu yazımızı hem kendi aileme hem de siz sevgili Doğan Gönüllü abimizin takipçilerinin ve okuyucularının ailelerine ithaf etmek istiyorum.
Evet, yolumuz bayramın 1.günü Dikili’ye olacaktı ancak ailem Manisa’nın Salihli ilçesinden bütün sülale orada 😊😊😊 bir tek biz ve babam ile annem Ereğli’de yaşıyor. ( Bu arada hatırlatmak isterim eşim Ayşe Öğretmen de Konya /Ereğlili 😁😁😁😁) Annemiz ve babamız bayram nedeniyle Salihli ‘de 92 yaşındaki babaannemin gönlünü yapıyorlar ve bayram ziyareti için orada bulunuyorlardı. Hepinizin de tahmin ettiği gibi Dikili ortasından çıkıp yolumuzu Salihli’ ye çevirdik.
Tüm okurlar eminim ki zaten yazıyı okurken tahmin etmiştir Salihli’de olacağımızı.

Şimdi gelelim daha önceki yazımın son kısmındaki ipucuna ve bu yazıyı neden anne ve babalara ithaf ettiğime:

( Belki de asıl sürpriz burada 😊😊😊) Tahmin ettiğiniz gibi hiç renk vermedik yani hiç haberleri olmadı. O kadar inandırmıştık gibi büyükleri ” Bu çocukların dünya yansa umurunda olmaz.” düşüncesine büründürmüştük. ( CANIMIZ ÇOK YANIYOR BU ARADA. KİM Kİ ORMANLARIMIZIN YANMASINA SEBEP OLUYORSA KIZGIN ATEŞLER DE YANSIN) Amaç da buydu.
Peki şu ana kadar hiç de dikkat çekici olamayan bu yazı ne anlatacak : HAYATA NASIL BAĞLANILIR, BİR KOCA NASIL OLUR, BİR BABA NASIL OLUNUYOR, BİR ANNE NASIL OLUNUYOR.
Gelelim bu başlıklara : Annem 2004 yılında meme kanserine yakalandı, kemoterapi gördü, ameliyat oldu. Biz 2004 ‘te evlendik. Eşim annem bu haldeyken ne düğün ne gelinlik dedi. Ama annem : Kızımı ( Bu arada onların muhabbetini görseniz bana damat dersiniz 😂😂😂😂😂) gelinlikle görmezsem olmaz dedi. Tüm sıkıntıların içinde güzel bir nikahımız oldu. Bu süreçte bir dev vardı annemin yanında :babam. Hiçbir sıkıntıyı bize yansıtmadı. Nikahımız oldu sonrası balayı. Süreç bununla tamamlanmadı. Bu arada torun sahibi olmuşlardı. Babaanne ( Mami😂😂😂😂😂 Çağdaş 12 yaşında ve hala öyle der.) torununa bakıyor belki de ona olan sevgisiyle hayat buluyordu. ( Bundan sonra MAMİ diyeceğim 😂😂😂😂) Ne yazık ki bu saçma hastalık Mamimizin yakasını bırakmadı ve kemik metastazına neden oldu. Daha önceden de belirtileri vardı. (Radyoterapi vs. görmüştük.) Zorlu süreç yeniden başlıyordu. Akıllı ilaçlar, testler vs. Sonuç belli bir süre sonra tekrar başarmıştı. ( SEVGİ HER ŞEYİN İLACI)
Zamanı durduramıyoruz kanser döndü dolaştı bir daha MAMİ’yi buldu. Artık hayatımızın bir parçası olmuştu kanser. MAMİ her defasında yeniyordu düşmanını ve hep şunu söylüyordu : BEN SİZİN YAŞADIKLARINIZLA MUTLU OLUYORUM ÇOCUKLARIM. HAYATI ERTELEMEYİN. HAYALLERİNİZİ YAŞAYIN BİZ YAPAMADIK SİZ YAPIN.
Son bir buçuk senedir MAMİ’miz yine bu hastalıkla mücadele ediyor. ( Yine yenecek, yine üstesinden gelecek.)
Şimdi sırada babamızda. Belki bana kızacak ama bunu yazmam lazım.
Bu koca devi ben ilk defa MAMİ’ miz ameliyattayken ağlarken gördüm. Yaşım 24’tü ve bu devi ilk defa yeniliyor hissine kapılmış gördüm. O zaman aralarındaki sevginin ne kadar ulvi olduğunu anladım. Aradan geçen 17 senede annemizin yaptığı bu büyük direnişin sahne arkasında yatan babam bir eş nasıl olmalı dersini hala veriyor bana. ( Yav babalar hep mi ders verir insana yaşı ne olursa olsun 😁😁😁) Bu arada kaburgasını çatlatmış 18’lik delikanlı [Babam] da biz tatil yapıyoruz diye haber vermemiş.

Annelerimizin ve babalarımızın acılarını içlerine atması bence bencilce. Acılar da sevinçler de paylaştıkça güzeldir ve rahatlatıcıdır. Hayatı paylaşmak en güzeli sanki. ( Siz kıymetli Doğan Gönüllü okuyucularıyla da paylaşmak çok keyifliydi.)
Son 17 senesi çok büyük bir savaşa sahne olan MAMİ’miz ve babamız hep aklımızdasınız. Sadece aile bağlarımızla alakalı değil, bizlere öğrettiğiniz bu mücadeleci ruh için.
İşte böyle dostlar, bir sürprizi hakkettiler bizce. Gittik Salihli’ ‘ye habersizce yakaladık yemek masasında. Öptük ellerini, şok ettik hepsini. Bayram sevinçlerine sevinç olduk.
Sevgi ilaçtır, aşk ilaçtır. Dünyayı güzellik kurtaracak ve bir insanı sevmekle başlayacak her şey.
Bu günlüklerin yazımında her ne kadar Doğan abimiz ısrarcı ve öncü de olsa karavan almamıza ön ayak olan ve bu cesareti bize veren sanırım ailemiz.
Bu yazı belki karavan ve deneyimimizi anlatan bir yazı olmadı ama müsaadenizle bu yazımızı eşimin annesine( ki bir başına 3 çocuk büyütmenin örneği olan o koca yürekli kadına), MAMİ’miz ve babamıza, Doğan Gönüllü okuyucularının, takipçilerinin ve Gönüllü ailesinin annesine ve babasına ithaf ediyorum. Saygıyla ve sevgiyle kalın.

Dikili / Bademli macerası bir sonraki yazımızda olacak. Sağlıkla ve sevgiyle.

• Doğan Gönüllü’nün Notu: Selcan Uzunel Hocamın SÜRPRİZ yazısı, babalık görevim gereği benim de şehir dışında olmam nedeni ile geç vakitte elime geçti. Okuyunca bu duygu yüklü, insanlık yüklü, hayat yüklü kocaman yazıyı gece vakti de olsa -virgülüne dokunmadan- hemen yayınlamalıyım dedim. İnanıyorum ki Sevgili MAMİ ile bir gün çay içerken güleceğiz bu anılara. Geçmiş olsun diyor, Selcan hocamın aileme ithaf ettiği yazıyı (mahcubiyetle )alıp başımın üstüne koyuyor ve kalemine sağlık, gönlüne sağlık, “Ne güzel eğitimcilerimiz var bizim, öğretimi aşan… ” diyorum.